"Nasılsın?"

Nasılsın okur? Nasılsın arkadaşım? Nasılsın X? Nasılsın?

Önemli sorular bunlar. Sana soran biri/birileri var mı bilmiyorum. "Naber?" demiyorum bak. Naber sorusunun cevabı "İyi yea n'olsun"dur çünkü. Geçiştirme soruya geçiştirme cevap işte. Hal hatır sorduk mu, sorduk. Şimdi konuşabiliriz. Dinlemek zorunda değiliz. Sadece konuşalım. Konuşmak fiili her ne kadar kökünü kullanmasak bile işteş çatı lan, bunun bi' farkına varmak lazım. 5 yaşındaki çocuklar gibi neden kendi kendimize konuşuyoruz daima? Bir uğultu var, herkes kendinden konuşuyor. Herkes anlatıcı olmuş, dinleyen hani?

En son ne zaman biri bana "Nasılsın?" diye sordu hatırlamıyorum. Şu bloğu okuyan 3-5 kişi, eminim her gün laklak ettiğim nicesinden daha çok biliyor nasıl olduğumu. Çünkü burada da anlatan benim işte. Sizi tanımıyorum ki. Ama siz beni tanıyorsunuz.

Gerçek hayatım da tam tersi işte. Ben pek çok kişiyi tanıyorum, tanımaya çalışıyorum, anlattırıyorum, dinliyorum, gerçekten nasıl olduklarını merak ediyorum. Konuşuyorum da, anlatıyorum da... Ama kendimden konuşmuyorum. Çoğunlukla konuşmak istemediğimden... Çünkü soran yok, "gerçekten soran" kimse yok. Bunun sonucunda da senin beni tanıyıp benim seni tanımadığım gibi, çevremde tanıdığım ama beni tanımayan tonla insan oluyor. İletişimsizlik böyle bir şey mi?

Sorun bende mi lan? Olabilir. Niye nasıl olduğumu sormaz ki 1-2 çok özel insan dışında kimse? Onları çok özel kılan şey de aslında bu soruyu sormaları. Bu soruyu gerçekten sormaları. Değerini bilmek lazım okur. Bu soruyu samimice soranların değerini bilmek lazım. Sen tanıdın ya beni artık, şimdi söyle bakalım, sen nasılsın?

Ps. Yorumlarınızı denetlemede bekletmişim uzun zamandır, bunun için özür dilerim.